Καλό σου ταξίδι Μανωλιό της καρδιάς μου...

Μανώλη μου…

Μανωλιό της καρδιάς μου…

Επίτιμε μου αίγαγρε…

Χθες, στην κηδεία σου, σου είπα με πόνο καρδιάς το στερνό αντίο.

Είμασταν όλοι εκεί που σ’ αγαπήσαμε, η κατακαημένη μανούλα σου, τ' αγόρια σου, φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι, συναγωνιστές, συντρόφια σου παλιά, αλλά κι όσοι δεν μπόρεσαν να έρθουν, ήταν κι αυτοί όλοι εκεί με τη σκέψη τους και την καρδιά τους.

Άλλοι κλαίγαμε, άλλοι κοιτούσαμε βουρκωμένοι το πάτωμα, άλλοι στεκόμασταν παγωμένοι με σφιγμένα τα σαγόνια - ο καθένας όπως μπορούσε βίωνε τον πόνο του

Κι όλο αναρωτιόμουνα, μην ήταν όλα αυτά μοναχά ένας εφιάλτης, απ’ όπου σύντομα θα ξυπνούσα για να ανακαλύψω με ανακούφιση, ότι ποτέ δεν έφυγες, ότι είσαι ακόμα εδώ μαζί μας, ζωντανός…

… με το πλατύ, λαμπερό σου χαμόγελο…

… τη ζεστή σου αγκαλιά…

… την μεγάλη σου καρδιά…

… την περήφανη, λεβέντικη ψυχή σου…

… την σοφή σου σκέψη…

… τα μετρημένα λόγια σου…

… τα πειράγματα, τ’ αστεία σου…

Αλίμονο! Σήμερα που ξύπνησα συνειδητοποίησα με βαριά καρδιά πως όνειρο δεν ήταν…

… και μ’ έπιασε πάλι το παράπονο.

Πάει, τελείωσε, είναι οριστικό Κλάμπυ μου…

Πρέπει να το πάρω απόφαση…

… ότι δεν θα κτυπήσει ποτέ ξανά το κουδούνι και θα σε δω μπροστά μου με τέσσερα σουβλάκια κι ένα μπουκάλι ρακί…

… ότι δεν θα κτυπήσει ποτέ ξανά το τηλέφωνο και θα είσαι εσύ στην άλλη άκρη της γραμμής με τα πιο φρέσκα νέα και ανέκδοτα της μέρας…

… ότι δεν θα ξανατσακωθούμε ποτέ ξανά, για να φιλιώσουμε αμέσως μετά μετανιωμένοι…

… ότι δεν θα ξαναπάρω ποτέ τα τρυφερά σου μηνύματα με τα «καρδούλα μου», «ψυχούλα μου», «γλυκιά μου Μάρα», με φατσούλες, λουλουδάκια και καρδούλες…

… ότι δεν θα περάσουμε ποτέ ξανά ένα καλοκαίρι παρεούλα με την μανούλα σου στη Στούπα της Μάνης, να σας φτιάχνω πρωϊνό με αυγά και καφέ, να κολυμπάμε στα πρασινογάλαζα νερά του μικρού λιμανιού στον Άη Νικόλα, να μας ψήνεις φρέσκα ψαράκια τ’ απογεύματα, να μας τραγουδάει αντάρτικα η κυρα Γεωργία με την δυνατή, λεβέντικη φωνή της (αλήθεια, από που την έβγαζε;) τα βράδια και να κοιμάσαι τις νύχτες αγκαλιά με την αδυναμία σου, τον σκύλο μου τον Μικρούλη…

… ότι δεν θα πάμε ποτέ ξανά στο σπίτι της Άνδρου, να καθόμαστε τα βράδια να μετράμε τ’ άστρα και να λέμε παλιές ιστορίες…

… ότι, ότι, ότι…. και τι να πρωτοθυμηθώ που ποτέ ξανά δεν θα….

Δεν ξέρω πότε - κι αν ποτέ - θα στερέψουν τα δάκρυά μου για τον χαμό σου…

Δεν ξέρω πότε - κι αν ποτέ - θα το πάρω απόφαση ότι δεν υπάρχεις κάπου σ’ αυτόν τον κόσμο, όπου να μπορώ να σε βρω, ν’ ακούσω τη φωνή σου, να σου ζητήσω μια συμβουλή, να σου πω τον πόνο μου, να κάνω τα παράπονά μου…

Το μόνο που ξέρω Μανώλη μου, Μανωλιό της καρδιάς μου, είναι πως θα ‘σαι πάντα ζωντανός στη σκέψη μου και στην καρδιά μου κι ότι θα μου λείπεις πολύ, θα μου λείπεις αφόρητα…

Καλό σου ταξίδι ψυχή μου κι εκεί που πας, να με θυμάσαι κι εσύ…