Τα κουβαδάκια μου και σ' άλλη.... παραλία!

Γιατί αποχώρησα από το ΕΠΑΜ

 «Αν κάποιος ζήσει για πολύν καιρό σ’ ένα σκοτεινό κελί, θα μισήσει το φως του ήλιου.

Μπορεί, ακόμα, το μάτι του να χάσει την ικανότητά του να ανέχεται το φως.

Από το γεγονός αυτό πηγάζει το μίσος του για το φως του ήλιου»

(Βίλχελμ Ράϊχ, Η Δολοφονία του Χριστού)

Αποχωρώ απο το ΕΠΑΜ με μεγάλη θλίψη αλλά και συσσωρευμένο θυμό για τις ραγδαίες και ριζικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα από το 4^ο συνέδριο μέχρι σήμερα. Γιατί αυτό που φέρει ακόμα το όνομα Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο, ούτε Ενιαίο, ούτε Παλλαϊκό, ούτε Μέτωπο κατάφερε ποτέ να γίνει στα πέντε χρόνια από την ιδρυτική του διακήρυξη το 2011. Δεν είναι το δημοκρατικό ενωτικό μέτωπο οριζόντιας οργανωτικής δομής που εμφανίζεται ότι είναι, αλλά ένα μόρφωμα που όλο και περισσότερο παίρνει τα χαρακτηριστικά μιας πολιτικής αίρεσης/λατρείας (political cult), με έναν «φυσικό ηγέτη» επικεφαλής, πλαισιωμένο από μια «ηγετική φράξια» της απολύτου επιλογής και αποδοχής του.